Czarne dziury zakrzywiają tory ciał poruszających się w ich sąsiedztwie. Według teorii Einsteina przestrzeń i czas są ze sobą ściśle powiązane, co oznacza, że czas również zagina się w pobliżu tych masywnych obiektów. Z tego powodu niektórzy naukowcy sugerowali, że można wykorzystać czarne dziury jako wehikuły czasu. Gdyby astronauta umieścił olbrzymi zegar na pokładzie swojego statku i rozpoczął podróż w stronę czarnej dziury, dla obserwatora z zewnątrz zegar chodziłby coraz wolniej w miarę zbliżania się do horyzontu skolapsowanej gwiazdy. Obserwowany z oddali, astronauta poruszałby się coraz wolniej i wolniej. Nigdy nie udałoby się jemu osiągnąć horyzontu zdarzeń. W końcu dla odległego obserwatora zastygłby w bezruchu. Z punktu widzenia astronauty zdarzenia miałyby całkiem inny przebieg. Zegar na pokładzie tykałby rytmicznie. Zatem nic nie uratowałoby go od zapadnięcia się w czarną głębię. Nie spostrzegłby on nawet momentu przekroczenia horyzontu zdarzeń, a od tej chwili pozostałby już na zawsze uwięziony w czarnej dziurze. Załóżmy teraz, że podczas opadania astronauta obserwowałby przestrzeń. Niefortunny pasażer oglądałby wszystko w przyspieszonym tempie. Cała jego przyszłość upłynęłaby w jednym okamgnieniu. Jednak astronauta nie mógłby porozumieć się z resztą Wszechświata i zostałby skazany na zagładę.